Kömürler Şiir Gibi Yanıyordu !

Kömürler şiir gibi yanıyordu. Karanlığı arıyorduk artık. Aydınlığı istemiyordu hiç kimse. Soğuğu arıyorduk, sıcağa lanet okuyordu dudaklarımız. Belayı arıyorduk, mutluluğa gebe olmaktan bıkmıştı herkes. Yanlışlığı sürçeliyordu yüreklerimiz, siyaha bulanmıştık. Yanlıştık, yanmıştık…

Sokaklarda ellerimizde taşlar hakikatı taşlıyorduk. Molotoflarla aydınlanıyordu gecelerimiz. Kimse sevgi nedir bilmiyordu, kimse tutmuyordu kimsenin elini ve sarılmamıştı kendini bildi bileli kimse kimseye. Kimseydik hem de hiçkimse…

Oysa dünyanın avuçlarımızda döndüğünü sanırdık. Küçük göllere tatlı suyu, koca denizlere tuzu biz dökmüştük sanki. Bütün insanlığa kindar, herkese nefretle bakıyor ve bir kıvılcım bekliyorduk ortalığı ayağa kaldırmak için.

Kömürler şiir gibi yanıyordu. Karanlığı arıyorduk artık. Aydınlığı istemiyordu hiç kimse. Soğuğu arıyorduk, sıcağa lanet okuyordu dudaklarımız. Belayı arıyorduk, mutluluğa gebe olmaktan bıkmıştı herkes. Yanlışlığı sürçeliyordu yüreklerimiz, siyaha bulanmıştık. Yanlıştık, yanmıştık, Kömürler şiir gibi yanıyordu…


(alıntı)