ALLAH Dostu
Bir fotoğraf daha eklendi şehidler albümüne. Bir yıldız daha kaydı. Şüphesiz ilk şehid de değildi bu. Son da olmayacak... Şehidler albümünün boş sahifeleri daha nice resimler beklemede... Ülküsüz, idealsiz, gayesiz; hayvanca zevkler uğruna ömür çürütenlere yazıklar olsun!..
İnsan ALLAH yolunda yorulmayacaksa, yıpranmayacaksa, ömrünü ALLAH rızasıyla yoğurmayacaksa; hayat yaşamaya değmez!..
O'nun hayatı yaşamaya değdi. Ne ki, kısa sürdü. Baharda solan bir güldü...
60 İhtilalinden bir yıl önceydi... Malatya'nın sevilen bir ilçesiolan Darende'de çile ve imtihan dünyasına gözlerini actı.
Nereden bilecekti; ( islam 'ı seçtiği için ), zaif ve narin vücudunun akla-hayale gelmez işkencelere maruz kalacağını...İnancından dönmesi veya taviz vermesi için üzerine köpek ve yılanlar saldırtılacağını ne-reden bilecekti!
Durmadan ifade vermeye çağırılarak psikolojik baskı altında tutulacağını, yine böle bir yargılanma için çağırıldığında
92'nin Nisanın da; kaysıların beyaz çiceklere donandığı bir mevsimde
beyaz bir kefene bürünüp yargıcın değil Hakk'ın huzuruna çıkacağını nereden bilecekti!.. "İnnâ lillah... ve in-nâ ileyhi raciûn..."
Mezara indiriliyordu... Uğurlamaya gelen dört bin kadar müslüman gözyaşı döküyordu O'nun için... Ve bir ihtiyar...
O da kabrin başında... Bembeyaz kefene bürülü şehide bakıyordu. Aksakalın üstüne boncuk boncuk yaş süzülüyordu...
Kıpırdayan dudakları arasında şu sözler dökülüyordu: "Keşke senin yerine ben öleydim." diyordu. Akrabası ve yakını değildi...
İslam için durmadan dinlenmeden çalıştığını ( ve ömrü olsaydı çalışacağını ) biliyordu. Bütün samimiyetiyle : "Keşke senin yerine ben ölseydim" diyordu...
"Sırtındaki elbisesinden başka dünyalık hiç şeyi yoktu" diyor, kardeşi...
Ne mutlu O'na! Vakti olmadı mal biriktirmeye... Kığılı piyasasında bir kitabevi vardı. Kazandığını ALLAH yolunda harcıyordu... İnşALLAH , canı ve malı karşılığında Cennet'i satın alanlardan oldu...
İslâm'ın delisiydi O... İslâm'ın, müslümanların dertleriyle dertliydi... Mahzundu... Kederliydi... Yüzü gülmüyordu...
Yerinde duramıyordu... Ömrünü, müslümanları ziyaretle, mazlumların gözyaşlarını dindirmeye çalışmakla geçirdi...
Mehmet Pamak'ın deyişiyle: Evlenmeye bile vakit bulamamıştı... Kığılı Camii karşısında kiraladığı bir dairede öğrenci
yetiştiriyordu...
Tahsili yoktu ama geniş bir kültür ve bilgi ye sahipti... O konuştuğu zaman saygı duymamak ve etkilenmemek mümkün değildi... Takvasıyla, ihlasıyla, gayeti ve cihadıyla gıpta edilen, sevilen bir şahsiyetti... ALLAH yolunun yiğit bir eriydi...
Türkiye'yi adım adım gezdiği gibi bazan Hindistan'a bazan Pakistan'a bazan Afganistana'a koşuyor, oradaki müslümanların yaralarını sarmaya çalışıyordu...
Afganistan'da ( inşALLAH ) onunda kanı, teri dökülmüştü, emeği geçmişti. Afganistan hatırası olarak ayağından aldığı
kurşun yarasını bir madalya gibi taşıyordu... ALLAH yolunda yorulan, yaralanan eli ayağı öpesim gelir...
Üzerinde en çok durduğu, dertlendiği, hasretliğini çektiği hususlardan biride; bütün müslümanları birlik içinde görmekti.
Gözünde kalmadı. Tabutu taşınırken bilerce müslüman birlik ve beraberlik içinde kendisi için gözyaşı dökerken seyrediyordu mutlaka...
Kafirlerim korkulu rüyası; müslümanların gönül fatihiydin!.. Ruhun şad olsun!.. makamın Cennet olsun Şehid Abdulhamid Turgut kardeşimiz...
Konu: ALLAH Dostu Abdulhamid turgut 
